“Bomba ülkenin kalbinde patladı.” Uzaklarda bir yerde kimileri sağır oldu, kimileri kör kaldı. Her Kötü Geceden Sonra bazı klişelerin boynunu vurarak başlıyor. Baran Güzel’in tercihi en zayıf halkaları ayıklamak değil, onlara bahaneler sunmak da değil. Güzelce yalanlar, bir kurgu, bir montaj. Güncelin partikülleri saçıldıkları boşlukta, meydanda gözle görülebiliyor: tatminsiz tipler, sıkıntı ağaçları, yas planyası, devrimciler, akran baskısı, ekranlar ve tweet’ler, tweet’ler… Her Kötü Geceden Sonra tüm bu olan biteni baba ağrısı karşılıyor. İnsan eti bir duvara çarparken oğulluğun nabız kaydı tutuluyor. Bu gece 1-1 bitebilir!
Dünya kocaman bir hayvan leşi. Biz insanlar onu kemiriyoruz. Binlerce yıl önceden kalma surlar, orada tarım yapıldığına delil ilkel oraklar, kral mezarları, taştan tekerlekler ve bronz heykeller. Hepsi yok olsun, umurumda değil. Her şeyi yıkıp üzerine binalar yapalım. Tarihi yok edelim. İnsan denen canlı yok oluşuna bir çözüm bulup varlığını sürdürebilirse, binlerce yıl sonra yaşayacaklar da bizden kalanları yok etsin. Bilgiyi aktarmayı hiç öğrenmemeliydik. Belki o zaman medeniyet denen orospu bu kadar ileri gitmezdi. Ateşi bulan adam kimseye haber veremeden korkudan geberip gitmeliydi. Haddimizi aştık.
