Burhan Arpad kent duyarlığını şu sözlerle özetliyor:
“Bir İstanbul var idi. Sonraları hepsi yok oldu. 1950’den günümüze iki katlı, yoksul görünüşlü tahta evlerin bahçeciklerini de yutuveren beton yığınları, İstanbul’u sildi süpürdü.” İşte bu kitapta kimi zaman hüzünlenip kimi zaman öfkelenerek o İstanbul’u arıyor Burhan Arpad…
