Britt-Marie düzensizlikten nefret eder. Dağınık bir çatal-bıçak çekmecesiyse onun için affedilmez günahların başında gelir. Her sabah altı dedin mi uyanır, zira bundan daha geç uyananların deli olduğuna yürekten inanır. Ayrıca Britt-Marie kesinlikle pasif-agresif değildir. Asla. Yalnızca bazen insanlar onun “yardımsever” önerilerini eleştiri olarak algılar. Britt-Marie kimseyi yargılamaz. Ne kadar kaba, bakımsız ya da ahlaken şüpheli olurlarsa olsunlar.
Ama bu sosyal açıdan beceriksiz, titiz kadının içinde, çevresindekilerin hayal bile edemeyeceği bir hayal gücü, büyük düşler ve sıcacık bir kalp gizlidir.
Britt-Marie, onu aldatan kocasını terk edip herkesin kaçmaya can attığı Borg adında bir yere taşınmak zorunda kaldığında –ki Borg’la ilgili söylenebilecek en iyi şey, içinden bir yol geçtiğidir– yeni bir hayata başlamanın zorluklarına hiç hazırlıklı değildir. Yıkılmak üzere olan bir toplum merkezinin idaresini üstlenir ve çamurlu zeminler, yaramaz çocuklar ve bir sıçanla (sahici, bildiğimiz sıçan) aynı mekânı paylaşmak zorunda kalır. Zamanla Borg’un tuhaf sakinleri –serseriler, ayyaşlar ve aylaklar– ve ona ilgi duyduğunu açıkça belli eden yakışıklı bir polis memuru Britt-Marie’nin günlük yaşamının parçası hâline gelir. Ama Britt-Marie’yi en çok şaşırtan, yetenekten yoksun çocuklardan oluşan futbol takımını zafere taşımak gibi imkânsız bir görev üstlenmesidir.
Kendini bildi bileli dünyadaki yerini arayan Britt-Marie, kocaman yürekli uyumsuzların yaşadığı Borg’da aradığını bulabilecek mi?
