Romanımın kahramanı ipekböceği, kendi çevresine ördüğü kozasının içinde ölümü beklerken bir mucize oldu.
Yüreğindeki sonsuz sevgi, ona hava oldu, nefes almaya başladı.
Dürüstlüğü; su oldu kuruyup yok olmasını önledi.
Adaleti; yemek oldu, karnını doyurdu.
Kozasının içinde bunlarla beslendi, büyüdü gün geldi kozasına sığamaz oldu.
İşte o zaman koza dayanamadı çatladı.
Özgür oldu.
Bu yüzyılda, bu çağda bu masallara kim inanır derseniz, hadi başlayalım hemen okumaya...
