Tarihi, kırılmalarla ve kopuşlarla anlamak kadar sürekliliklerle ve devamlılıklarla okumak da mümkündür. İkisi de kuşkusuz farklı konumlanmalardır ancak bu konumlanmaların birbirini dışlaması “tarihsel” bir zorunluluk değildir. Muhtemel ki, hem bir kopuş hem de bir devamlılık olarak okunabilecek unsurlar, hemen her toplumsal olayda gözlemlenebilir. Virginia Cox’un İtalyan Rönesansı’nın Kısa Tarihi adlı bu kitabı, Rönesans’ı getirileriyle, ideolojik bagajlarıyla, antikite ile olan bağlarıyla, adamları ve kadınlarıyla, toplumsal tip ve sanatçılarıyla, öne çıkan meslek gruplarıyla ele alırken Rönesans’ta “eski” ve “yeni” olanı, işte bu tarihsel titizlikle tartıyor, genel geçer açıklamaların eksikliklerini sorguluyor. “Rönesans”ı hakkıyla anlamak için iyi bir rehber. “Tarihsel dönemselleştirme dili öylesine yaygınlaşmıştır ki, anlamları özellikle düşünülmeden ‘Ortaçağ’ ve ‘Rönesans’ gibi terimlerin kullanılması kolaydır. Ancak bunlar karmaşık tarihleri olan karmaşık terimler olup, çok miktarda görünmeyen ideolojik bagajları vardır. Elbette ‘Rönesans’ kelimesi kelimesine ‘yeniden doğuş’ demektir. Fakat tam olarak neyin yeniden doğduğu iddiasındayız?”
