Bir süre saçının kokusunu içine çekmemek için dirense de başaramadı. Derin bir nefes aldı. Kaç gündür banyo yapmamış olmasına rağmen saçları harika kokuyordu. Bundan daha güzel ne kokabilirdi? Biraz düşündü, anımsayamadı. Annesi…
“Annem de güzel kokardı ama bu başka…” diye içinden geçirdi. Hem annesini istediği zaman görüp koklayabilirdi. Bu öyle bir şey değildi. Bu kokuyu belki de ömrünün sonuna kadar duymayacaktı. Ağır ağır verdiği nefesin yerine son defa derin bir soluk aldı. Kokuyu zihnine hapsetmek istiyordu. Bir daha hiç duymayacakmış gibi son defa… “Babamın kokusu gibi…” diye geçirdi içinden. “Babamın kokusu…”
*Eray Emre Evren’in diğer kitapları: Şurdan Bi’Şehremini Alır Mısın?
Ey Aşk Nerdesin?
