Bir gerçek var ki, kimse için tükendiğimize değmedi.
Aynı sorunları, aynı acıları yaşamış insanlarız.
Terk edilmiş, aldatılmış, kandırılmış...
Sevmiş ama sevilmemiş, seveni de biz sevmesini becerememişiz.
Kardeş dediğimizden darbe yemiş, hatta sevdiğimiz insanla el ele bile görmüşüz.
Gecelerce uykusuz kalmışız hiç değmeyecek insanlar için.
Şeref yoksunu insanlara ise kadeh tokuşturmuşuz.
Ağlamış, gözyaşı dökmüş, kendimizi harap etmişiz zerre kıymet bilmeyenlere.
Doğrusunu bildiğimiz yalanlara, sırf biraz daha yanımızda kalsınlar diye inanmışız.
Kırılmışız.
Ama yine de ses çıkarmamışız.
Sevmişiz.
Sebepsiz.
Çıkarsız.
Yalansız.
Aslında en güzel biz sevmişiz.
En çok biz.
Ne fedakârlıklar yapmışız.
Ne çok özlemişiz.
Ne hayaller kurmuşuz da derinliğinde boğulmuşuz.
Yine de arkasından kötü laf etmemişiz.
Peki, değdi mi?
