Ansızın büyüdü yurdunun toprağında özgürlükler
Hangi günün umuduna sarılsa çığlıkları gol oluyor
Masasında duran düşlerini çocuklara dağıtıyor
Ezberleri bozan insanlar arasında gülümsüyordu
Tek kişilik bir ordu gibi maçlara çıkarken
Küllerinden yeniden doğan insanlık gibi
Anadolu’dan dünyaya çağrısını bırakırken
Rotasında duran ümitler denizinden ayrılmadan
Aşkın insanlığı için yürüyordu sonsuzluğa
Anladım artık diyordu kâinatın kalbini
Labirentlerini aşan yeryüzü savaşçılarını
İstanbul kıyısındaki Haliç fenerine daveti kimseyi uykusuz bırakmadı.
