dağları da okudum uzun kış akşamlarında, kasabalara sırtımı yaslayarak. sen gözlerinle dindirirsen bu kentin rüzgarlarını, anlarım ben o zaman sevildiğimi... ölümden vazgeçenlerin, kötü bir alışkanlığıdır hayat! aynalar mezarlığıdır aynı zamanda, insan ruhunun gömüldüğü. kaldım uzunca bir süre, sürgün denen memlekette, başkenti Hüzün. naftalin aslında zamanı saklıyormuş, bilemedim. aynada sen varsın hep, ben kendimi göremedim. -londra/2012-
