“Dinle! Bu ney, neler hikaye eder. Aykırılıklardan nasıl şikayet eder. Aslından uzak düşen kişi, yine vuslat zamanını arar.
Ayrılık ateştir. Ayrılık yüzünden topraklar çoraklaşır, sular sararır, bulanır. Cana can katan rüzgar, ufunetli bir hale gelir, veba kesilir. Cennet gibi olan bağlar, bahçeler
sararır solar, yapraklar kurur, dökülür bir hastalık yurdu olur. Gül mevsimi gelince bülbülden nağme duyulmaz olur. Dildeşinden ayrı düşen dilsiz kalır.”
Mesnevi “ayrılığın” hikayesidir. Bizler ayrılık garipleriyiz.
“Ney” ise yarinden ayrılanın demsazı*, ayrılık yurduna düşmüşlerin gam güzergahıdır**. Bu roman, insanın en temel problemi olan ayrılık ile başa çıkmasını, Hace’nin öyküsü üzerinden, Hz. Mevlana’nın yol göstericiliği ışığında aktarmaktadır.
“Ey Yolunu şaşırmış, ayrılık hastalığına tutulmuş gönül, gel! Ey soğuk rüzgarlarla yanmış yakılmış olan gül, yeniden güzelleş, hoş bir hale gel!”
