Atların Çığlığı, insanın en çıplak haliyle yüzleştiği öykülerden oluşuyor. Yanmaz kefenler, kurşun sesleri, mazot yüklü atların titreyişi, bir kilim motifine işlenen gözyaşları arasında; zulme uğrayanların, susturulanların, görmezden gelinenlerin anlatıldığı çarpıcı hikâyeleri zaman zaman ince bir tebessümle, çoğu kez boğazda düğümlenen bir hüzünle okuyacak, düşünecek ve belki de içinizde siz de bir çığlık duyacaksınız…
Birkaç saat sonra tekrar yola koyulduk, bu defa zifiri karanlıkta. Tanımadığım bir köye vardığımızda güneş henüz doğmamıştı. Köyün köpekleri bizi ilk karşılayanlardı. Hırlayan köpekler, kişneyen atlar, bağırarak konuşan insanlar, bütün sesler birbirine karışıp boşluğun içinde kayboluyordu.
Yavaş yavaş ortalık aydınlanmaya başladığında etraftaki diğer atlar da görünmeye başladı. Bazıları kemikleri dışarıya fırlayacakmış gibi zayıf ve halsiz görünüyorlardı. Evlerin önünde üst üste yığılmış mavi bidonlar duruyordu. Genzimizi yakıp, gözlerimizi yaşartan keskin koku o bidonlardan geliyordu.
