Fahreddin Paşa’nın Medine Savunması’na ve Kutsal Emanetler’e ilişkin bugüne kadar yazılan az sayıdaki eserleri iki grupta toplamak mümkündür: Biri daha çok konuyu askerî açıdan ele alan anı ve tarih ağırlıklı küçük boyutlu kitaplar, diğeri Yavuz Sultan Selim’den başlayarak Topkapı Sarayı Müzesi’nde toplanan eserleri tanıtan, bol resimli, büyük boyutlu ve lüks baskılı kitaplar. Her iki grupta da 1917’deki seferle ilgili doyurucu bir bilgi yoktur ve Fahreddin Paşa’nın gönderdikleri için –Medine’den geldiğini belirtmek dışında– aralarında herhangi bir ayrım yapılmamıştır. Oysa çok önemli bir fark vardır aralarında. Yavuz’dan başlayarak toplananlar, Hz. Muhammed’e, O’nun soyundan gelenlere, dostlarına, yakınlarına ve eski peygamberlere ilişkin kişisel eşya ve belgelerdir. Diğeri ise Hz. Peygamber’e büyük bir aşkla bağlanmış, O’na tutkun kişilerin O’nun türbesine hediye ettikleri (vakfettikleri, adadıkları, sundukları) eşyadır. İkinci gruptakiler yıllarca O’na komşuluk ettikleri için kutsallık kazanmışlardır. Bu nedenle kitap iki bölümden oluşmaktadır: “Emânât-ı Mübâreke” (Kutsal Emanetler) ve “Teberrükât-ı Vakfiyye” (Vakfedilmiş kutsal eşya).
Yavuz’un, Kutsal Emanetler’in çekirdeğini oluşturan ilk eşyayı İskenderiye’den 1517’de yola çıkardığını göz önüne alırsak, günümüze değin bu emanetler için 500 yıllık bir serüven söz konusudur. Kutsal Emanetler bu uzun sürenin son yüzyılı içerisinde, bir bölümünün Medine-İstanbul seferi dışında, toplu veya kısmî olarak iki Konya ve bir Ankara seferi yapmıştır. Kitapta –belgelere dayanarak– bu ilginç serüvenin detayları araştırılmış ve her iki gruptaki eşyanın ayrıntılı bir dökümü sunulmuştur.
