Hayatın uçurumlara doğru sürüklendiği bir dönemde, ateş üfleyen ejderhaların nefesinin korkunç sıcaklığı bir an bile durmadan önüne gelen her şeyi yakıp yıkıyordu adeta. Korkunç bir boşluk bırakarak ardında, temizliyordu dünyanın bütün iyiliklerini. Kümelenmiş ateş çalılıkları son zerrelerini de kül kül dökerken çoraklaşmış toprağa, vuruldu barışın son güvercini, korkunç bir gecenin kör yıldırımlarında.
Esaret şimdi başlıyordu asıl, bırakın insanlığı, koskoca bir hayat esir tutuluyordu bir uçurumun kıyısında. Bir adım gerisi uçurum, bir adım önü alev çemberi.
İki ölüm arasındaki incecik çizgideydi şimdi hayat.
Ya intihardı bundan sonrası ya da kül olmak?
