Koyu gri yeşil arası yaprağa dokundum. Parmağım kadifemsi bir yüzeyden yağ gibi kaydı. Yaprağın altı gümüşi maviydi, ipeksi beyaz tüyleri içimi gıcıkladı. Ali benim her hareketimi dikkatle izliyordu.
“Benden önce vardı. Firkat haladan, anamdan, dedenden önce bile varmış, kaç ocağı beslemiş bu ağaçlar. Zeytin ağacının kökleri çok sağlamdır bilir misin? Toprağın en derinine kadar kök salar, ana kök sürekli kökler vererek gövdesini, dallarını besler. Gövdesi kurusa bile köklerindeki sürgünlerden yeni bir ağaç yeşerir. ‘Ölmez Ağaç’ derlermiş eskiler. Ağacın dibine zehir dökülmediği, nefretle kesilmediği sürece yaşarmış bu ağaçlar.”
Geçmiş sadece yaşanmış bir zaman değil, bugünü şekillendiren görünmez bir eldir.
Gerçek miras, maddi olan değil, duygusal ve manevi olan; sevgi, özveri ve bağlılıktır.
