Bazen günün karanlıktan aydınlığa çıkmasını beklersin. Öyle kolay olmadığını, sınandıkça anlarsın. En derin noktadaki sana ulaşır acısı karanlığın... Sonra sen, gerçek seni tanırsın. İç içe geçmiş olur artık her şey, gece, gündüz, gözyaşı ve tebessüm. Bir yudum dalgada ağlar, küçük bir rüzgârda savrulursun.
Ama inan, fırtına da kopsa, ayağa kalkarsın. Bittiğinde her şey ve sular durulduğunda, kendini ayakta alkışlarsın.
