“Kafasının içindeki orman bir süredir tekinsiz. Huzur vermiyor ona. Kelime ağaçları yaprak döküyor. Üzerine basıp geçtiği her yaprakla birlikte kaybolan anıları büyük boşluklara dönüşüyor. Anlıyorum; ağaçlara küsüyor. Onun ormanı karanlık. Ağaç dallarına tutunmaya, gökyüzünü, güneşi görmeye çalışıyor hatırlamak için. Boşlukta asılı kalıyor.”
