Aşklar gelir hayatımıza, sonsuza dek bizimle olacağını zannettiğimiz aşklar; sevgililer... Yaşanılanlar ölüm kadar gerçek dünya kadar yalandır da, bilemeyiz çoğu kez. Oysa insan kaybettiklerinin üzüntüsünü kazandıklarının sıcaklığıyla bertaraf edebiliyordu, ciğerindeki köz yanmaya devam etse de... Gün gelir buna da şükürler olsun diyebiliyordur; eğer sabrederse insan. İşte böyle öğreniliyordu güçlü olmak...
Kolları sıvayıp güçlü olmalı insan. Ne yaşarsa yaşasın her şeye rağmen güçlü olmalı. Bir pitpul gibi... Acı hissi gelişmemiş, neye sinirlendiğini, kime kızdığını etrafına belli etmeyen pitpul gibi olmalı. Hayatın ensesine yapışmalı ve yıllarca dişlerinin arasında sıkmalı onu; ta ki bir gün duygularından bırak komutunu alana kadar. Ben, güçlü insanların inananlardan olduğuna inananlardanım. Güçlü olduğuna inanırsan işte o zaman güçlüsün demeli kendine...
