Kıymetli şair Meltem Ayal; ilk şiir kitabının konularını hayatın tam da merkezinden seçti. Kitabında bazen; enkaz altında kalan yavrusuyla üşüyen bir anne oldu. Bazen, sevgisine karşılık bulamayan fedakâr bir aşığın ruhuna revan… Kalbini acıtan yaralarda dengini aradı. Gerçek aşkın umuduyla toprağa düştü çimlendi. Bir kuş misali enginlere özgürce kanat çırptı. Ademin sırrını vefalı gönüllerde aradı. Dünya düzenini timsah gözyaşlarında görünce soğudu bu Dünya’dan. Ceylanlar gibi kaçtı zalim avcıların menzilinden. Bazen yılkı atlar gibi kaçtı arkasına bakmadan. Körpe kuzular gibi anne sütünü aradı bazen. Sadece kendinden değil, hezimete uğrayan gönülleri görünce yüce yüreğiyle özür diledi yaşamdan ve kendinden… Gün geldi, anlattı olan biteni anlamayana mısralarıyla o an ve günü geldiğinde… Çoğu zaman; sabrı veren Mevla’ya şükür etti alnı secdede. Yıllarla konuştu mısralarda, verdiğini geri alacağını bilerek… Matematikle eşitlenmek istedi, ama olmadı… Acemisiydi hayatın çünkü olgun yaşına inat… Kaçtı bazen kaçması gereken-den çölde ki kervanlara katılarak… Sakince sevildiğine ikna olmak istedi mısralarında… Sevdiğine, sevildiğinde… Sonra toprağa kök saldı birden. Meyvelerin efsununu kabukları kırarak öğrendi o an. Hatırlı bir kahve fincanında aradı kahvenin şekerini. Terazilerde denge aradı birden. Sonra Mevla’nın yüce adaletine hayran oldu aniden. Gönlüne Zülfikarlar sapladı birden. Tıpkı şiirlerinde olduğu gibi yürekten…
Prof. Dr. İnanç ÖZGEN
