Herkes söyledikleri için pişman olur ben sustuklarım için pişman oluyorum.
Zamanın meftunlarıydık biz. Kuru bir yaprak misali rüzgârın yön verdiği kaderimizi suçlayarak, cehaletimize yenilmiştik. Bize göre hep birileri suçluydu. Dilediklerimiz olmadığı zaman kader suçluydu, sevilmediğimiz zaman sevdiğimiz suçluydu, maddi sıkıntı çektiğimizde bize o refahı vermeyen ailemiz, sınıfta kaldığımızda öğretmenimiz suçluydu. Hep birilerinin suçunun altına sakladık gerçekleri, hep birileri bahanemizdi. Kılıfımız
hazır, sebebimiz çoktu.
Kimse kendi azminden, kendi iradesinden, kendi seçiminden sorumlu değilmiş gibi davrandık senelerce…
Sonra bir gün, bu satırları okuduk, düşündük, irkildik, biraz hak verdik, biraz suçladık yine de…
Sanki;
“ben böyle olmasını istedim, sanki bu hayatı ben seçtim” dedik içten içte…
Evet biz seçtik.
Ağlamayı biz seçtik, gülmeyi biz seçtik, büyümeyi ya da küçülmeyi biz seçtik.
Tıpkı benim gibi…
Şimdi içimden geleni yazıyorsam, içimden geçenin gidişine çare bulamamışım demektir.
